Piosa e a súa Arca antiga, alí
onde levanta a terra,
amosa a mámoa sair.
Onde o vento e un azorraxe
longo,
zoando con desespero e terco
luír;
entre as frores de namorar
fungando,
o redor de mín, pasa bramendo, e
a súa dor
prende ó salaio en mín.
No hay comentarios:
Publicar un comentario